12.Wyjazd

Roman został tymczasowo aresztowany.
*tymczasem w domu*
-T-to moja wina!-siedziałam bezradnie na podłodze i płakałam.
-Nie Blanca!To wina Romana!On zabił naszego maluszka rozumiesz?!To nie jest twoja wina!-próbował pocieszyć mnie Lewis.
W tym momencie zadzwonił mój telefon.
-No super.Ta to ma świetne poczucie czasu!!
-Kto dzwoni?
-Mamusia.-stwierdziłam i odebrałam.
-BLANCA!-wrzasnęła-Gdzie Ty jesteś?!I co zrobiliście Romankowi!?
-To na co zasłużył.Jestem w Gelsenkirchen.
-Jak to?Miałaś zostać w Dortmundzie.
-Ale nie zostaję.Mieszkam w Gelsenkirchen,gram w Veltins,mam tu chłopaka i zostaję TUTAJ!-niemal krzyknęłam
-Ale Blaneczko...Romanek Cię kocha!
-Tia..tak mnie kocha że mnie zdradzał...a później..zabił moje dziecko!!!-jak sobie o tym przypomniałam to znowu zaczęłam płakać.
-Dziewczyno..ile Ty w ogóle masz lat?Żeby zajść w ciążę w twoim wieku!!I to jeszcze poszłaś z pierwszym lepszym do łóżka..-powiedziała złośliwie.
-NIENAWIDZĘ CIĘ!!!ROZUMIESZ?!-wrzasnęłam i się rozłączyłam.
Jak ona tak mogła?!-myślałam.
-Ona jeszcze tu przjedzie...To pewne.-stwierdziłam.
-Czekaj..czekaj..o nie.-powiedział Lewis patrząc na ekran swojego telefonu.
-Co się dzieje?-zapytałam zdziwiona.
-Mamusia dzwoni.-powiedział i odebrał.

-Blanca...moja mama chce Cię poznać..-rzekł Lewis po 10 minutach rozmowy.
-Hm,to jedźmy.Dlaczego nie.-uśmiechnęłam się nawet.
-Naprawdę chcesz?
-Jasne.To kiedy?-zapytałam
-Jutro?...ale chyba tylko na jeden dzień.Wyjedziemy rano i wrócimy wieczorem bo następnego dnia jest trening.Ostatni przed meczem.
-Okay to jutro.-powiedziałam i przytuliłam się do Lewisa po czym poszłam do Laury.
-Lauruś?...mogę wejść?-zapukałam do drzwi.

-Jasne.-odrzekła z uśmiechem.
-Jest sprawa...Jutro jadę z Lewisem na cały dzień do jego rodziców do Erkelenz.Dasz sobie radę beze mnie?
-Blanca.Dam sobie radę!Mam przecież Timo.
-No tak..a Julian się odzywał?-zapytałam
-Tak...-odpowiedziała Laura.
-Co powiedział?!-koniecznie chciałam się dowiedzieć od mojej przyjaciółki co chciał od niej Draxler.
-Coś w stylu przepraszam kochanie,wybacz mi.
-Phi..on jest żałosny!Przypomniało mu się że ma córkę.-powiedziałam i wyszłam.
Dalej myślałam o tym co tym razem wymyśli mamusia Amelie..Miałam jej dosyć.Nie powinna się wtrącać w moje życie!!..

Rozdział 11 ^^

*następnego dnia*
Chłopaki od rana pojechali po Blancę, a ja załatwiłam im wolne i niecierpliwie czekałam. Po 4 godzinach usłyszałam upragniony dzwonek do drzwi. Ale to nie była Blanca i chłopaki. To był Weidenfeller.
-Gdzie ona jest!- wrzasnął Roman odpychając mnie od drzwi.
-Nie ma jej tu!
-Kłamiesz!- krzyknął i zaczął rozwalać wszystkie meble. Przestraszyłam sie, bo wiedziałam ze jest on wybuchowy. Zamknęłam się w łazience i zadzwoniłam do Timo:
-Ti-moo! Pośpieszcie się!- łkałam
-Co się dzieje? Laura!
-Roooman!
-No co?
-On tu jest! I rozwala wszystko! Przyjedźcie szybko, proszę!!
-Coś ci zrobił? Dobrze sie czujesz?
-Nie, nic. Zamknęłam się w łazience,
-Już, jesteśmy niedaleko.
Po dziesięciu minutach do domu wbiegli obaj piłkarze. Wyszłam z łazienki i podbiegłam wprost do Blanci.
-Laura, nic ci nie jest?
Wtem rozpętało się piekło. Lewis rzucił się na Romana z pięściami. Roman oberwał prostym w nos aż zaczęła się sączyć krew. Lewis zaś dostał lewego sierpowego, aż się przewrócił.. Wtedy Weidenfeller zaczął okładać go pięściami. Piłkarz Schalke powoli tracił przytomność.
-Lewis!- wrzasnęła Blanca i zerwała się w stronę leżącego chłopaka, ale Timo skutecznie ją powstrzymał i sam zaatakował Romana silnym kopnięciem z półobrotu. Poskutkowało. Roman zostawił Lewisa i spróbował uderzyć Timo, ale ten doskonale zatrzymał cios, a po chwili bramkarz z Dortmundu leżał na ziemi.
W tym czasie Lewis zdołał wstać i znowu rzucił się na Romana.
-To ty! To ty je zabiłeś! To twoja wina!- krzyczał skrzydłowy Schalke
-Kogo zabiłem?!- bulwersował się bramkarz
-Nasze dziecko, rozumiesz?! Naszego maluszka!
I na ten zarzut Roman nie zdołał odpowiedzieć, ponieważ zabrała go policja, wezwana przez naszych sąsiadów

10. Powrót

-Co mamusia chciała?
-Nie wiem.
-Chodźmy już spać jutro wszystko się wyjaśni.
-Jaasne- rzuciła Blanca kierując się w stronę swojego pokoju.
Rano, znaczy o 10, zadzwonił dzwonek do drzwi. Po otworzeniu moim oczom ukazała się Amelie Howedes.
-Witam. jest Blanca?
-Tak, w swoim pokoju- powiedziałam wskazując odpowiednie drzwi.
-Blaneczko! pakuj się, wracasz do Dortmundu.
-Nie! Ja gram w Veltins, mam tu ukochanego i przyjaciół!- krzyknęła 23-latka
-Bez dyskusji.- powiedziała Amelie wrzucając ubrania Blanci do walizki
-Zostaw to!
-Wylatujemy o 113. Pośpiesz się nie chcę się spóźnić.
Gdy już wyszły z pokoju, zdziwiłam się widząc walizkę mojej przyjaciółki.
-Wracam do Dortmundu. Ale nie martw się, zadzwonię później i wszystko ci wyjaśnię.
I tak oto zostałam sama, wyczekując powrotu Timo i Lewisa.
-Ejj, gdzie jest Blanca?- zapytali oboje
-Matka zabrała ją do Dortmundu!- wrzasnęłam
-Jak to?!- zdziwił się Lewis
-Normalnie. Powiedziała że zadzwoni później.
*w samolocie*
-Blanco. wreszcie możesz spotkać Romana- rozmarzyła się matka
-Nie mam najmniejszej ochoty.
-Dlaczego nie powiedziałaś mi że byłaś w ciąży?
-Bo sama się dopiero wtedy dowiedziałam!
-To Roman powinien być ojcem tego dziecka.
-Mam cię dosyć! Nie odzywaj się do mnie!
Na dortmundzkim lotnisku, na obie kobiety czekał Roman.
-Cześć Blanca kochanie!- zawołał, jakby nic się nie stało, i próbował pocałować Blancę, ale ona się odsunęła.
Gdy matki nie było Blanca skontaktowała się ze mną.
-Lauruś, mam do was prośbę.
-Mów śmiało.
-Jutro nie będzie matki na cały dzień. Proszę, wyślij Lewisa po mnie.
-Timo też pojedzie, ok?
-A kto zostanie z Tobą?
-Sama będę.
-Jak chcesz.
-No to już dzwonię do nich. Są na treningu.- dodałam uprzedzając pytanie.
Rozłączyłam się i postanowiłam, że zamiast dzwonić wybiorę się na stadion. Po 15 minutach była juz w recepcji. Weszłam na murawę i przywitałam się z trenerem. Trafiłam akurat na koniec treningu. Chłopaki poszli do szatni, a ja usiadłam na miejscu rezerwowych. Po chwili usłyszałam nikogo innego jak Draxlera
-Cześć Lauruś! Jak tam nasze dziecko?- powiedział akcentując nasze.
-Cooo?! Po tym co zrobiłeś masz czelność się do mnie odzywać?-krzyknęłam.- I żadne nasze, tylko MOJE!
-Chcę naprawić swój błąd! Proszę pozwól mi!
-Odejdź stad i nie denerwuj mnie!
Wtedy z szatni wyszli Timo i Lewis
-Laura? Co ty tu robisz?-zdziwił się skrzydłowy Schalke
-Opowiem wam po drodze. I lepiej zabierzcie stąd Juliana, zanim mu buźkę po przestawiam.
-No więc o co chodzi?-pytał dalej Lewis gdy już jechaliśmy w aucie.
-Jutro jedziecie po Blancę do Dortmundu

9. Nie ma jak mamusia...

wszyscy byli zaszokowani tą wiadomością. Zdecydowaliśmy, że po wyjściu ze szpitala Blanca wróci do mieszkania ze mną. Wszyscy odliczali czas do powrotu dziewczyny ze szpitala. Timo wziął wolne i razem z nim zabrałam od Lewisa rzeczy Blanci, a następnie odebraliśmy ją ze szpitala. Po drodze nikt nic nie mówił. Będąc już w domu usłyszałam jak Blanca obwinia się o wydarzenia ostatnich dni.
-Blanca, nie obwiniaj się o to! To nie twoja wina!
-Nie, wcale! To ja poszłam na ten cholerny spacer!- krzyknęła, a w jej oczach zalśniły łzy.
-Ale nie wiedziałaś co się wydarzy!
-A co byś zrobiła gdybyś teraz straciła Katrin??
-Jaaa... niee wiem.
-Właśnie!
-Blanca! Nie płacz! Będzie dobrze.
-Nie! Nic nie będzie dobrze!
Zostawiłam ją samą w pokoju i udałam się do kuchni, gdzie czekał Timo
-Hej, dzwonił twój telefon
-Ahhaa, ciekawe kto to- złapałam telefon i poszłam oddzwonić. Po kilku sygnałach odezwała się mama Blanci.
-Halo? Laura? Mogłabyś podjechać po mnie na lotnisko? Za 20 min ląduję w Gelsenkirchen
-Ale jak to?!
-Przyjechałam odwiedzić moja kochane dzieci!
-Yyy, no dobrze będę za 20 minut.- powiedziałam i poszłam się ubrać.
-Lauruś, gdzie idziesz?-zapytał Timo
-Yyy... noo... odebrać mamę Blanci z lotniska
-Nie! Masz się nie męczyć! Jadę z tobą!-zawołał
-no a kto zostanie z Blancą? A jeżeli sobie coś zrobi? Zostajesz!- dodałam tonem nie znoszącym sprzeciwu.
-Allleee...-zająknął się bramkarz.
-Żadnego ale! Nic mi nie będzie. Idę jeszcze powiadomić Blancę.
Zapukałam do drzwi:
-Blaneczko?
-Czego?!
-Mogę wejść?
-Jeżeli musisz....-westchnęła
Weszłam i usiadłam na jej łóżku.
-wiesz ze twoja mama zaraz tu będzie?
-Co?!- krzyknęła i zerwała się z łóżka.
-Nie martw, się, na razie nic nie wie.
-Na razie?
-Dobra ja lecę, lepiej sie ogarnij, zanim przyjedzie. Będę za 20 minut. Pa- powiedziałam i ucałowałam ją na pożegnanie. Pożegnałam się jeszcze z Timo i pojechałam po panią Howedes.
-Laura jak dobrze cię...- zawołała p. Amelia, i urwała widząc całą moją sylwetkę.
-Dzień dobrzy pani Amelio. Idziemy do auta?
-Tt-tak
W aucie kobieta nadal ciągnęła rozmowę na temat mojego stanu.
-Lauro, moja droga, czy ty spodziewasz się dziecka?
-Tak- uśmiechnęłam się- córeczki- powiedziałam i mimowolnie dotknęłam brzucha. Po chwili byłyśmy już pod naszym mieszkaniem.
-Blaneeczko!- zawołała p.Howedes
-Witaj mamo? Czy byłaś już u Benedikta?
-Nie, jeszcze nie. Co tam u ciebie i Romana?
-Nic
-Jak to?- zapytała lekko poddenerwowana matka.
-Normalnie. Nie jesteśmy już razem.-zakomunikowała dziewczyna.
-Ależ byliście dla siebie stworzeni! Przecież się kochaliście!
-A Roman zdradzał mnie na prawo i lewo!
-Tak, oczywiście- powiedziała Amelie dając do zrozumienia że "ona wie lepiej"- A kiedy poznam twojego nowego wybranka?
-Yyy- w tym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi, a Blanca jak poparzona zerwała się z kanapy.
-Lewis!- krzyknęła i uwiesiła się na szyi piłkarza.
-Cześć kochanie. Jak się czujesz?
-Ćśśśśś....-szepnęła i wskazała na Amelie- mamusia.
-Ahaa- powiedział Lewis kierując się na kanapę z Blancą w objęciach.- Dzień dobry, jestem Lewis, chłopak Blanci.
-Witam, Amelie Howedes.
Ogólnie to tylko bezsensownie gadaliśmy. Mama Blanci zauważalnie nie zaakceptowała Lewisa. o 18 chłopak przypomniał sobie że musi coś załatwić.
-Blaneczko, kotku, wpadnę jutro, trzymaj się- powiedział całując ją na pożegnanie.
-Do widzenia pani Amelia, pa Lauruś, pa Timo!- pożegnał się i wyszedł. Postanowiłam z Timo, że nie będziemy przeszkadzać Blance w rozmowach z mamą, więc poszliśmy do kina
*w tym czasie w domu*
-Nie podoba mi się ten Lewis-skwitowała Amelie- wygląda na takiego co zmienia panny jak rękawiczki. Roman był lepszy.
-Ale taki nie jest! Roman lepszy? Czyli pochwalasz zdrady?! Ehhh- westchnęła dziewczyna
-Najlepiej by było gdybyście się rozstali...
-Jejku! Zrozum że nie kocham już Romana tylko Lewisa!
-Ale Romuś cię kocha
-Yhym... a jego miłość objawia się zdradzaniem mnie z każdą napotkaną dziewczyną? Na jakim świecie ty żyjesz?
-Oj!Już 19, a ja jeszcze miałam Benedikta odwiedzić! pa córciu- powiedziała kobieta i opuściał nasze mieszkanie.
Po wyjściu matki, Blanca usiadła na kanapie i zaczęła płakać. W tym czasie ja zdążyłam już wrócić. Zobaczyłam moją przyjaciółkę płaczącą na kanapie. Podbiegłam do niej.
-Co jest?-zapytałam obejmując ją ramieniem i dając Timo znak żeby zostawił nas same.
-Weeź, moje życie się wali, tracę dziecko, teraz najazd matki, mam dość.
W tym momencie zadzwonił telefon Blanci.
-Mama- westchnęła
-BLANCO! JAK ŚMIAŁAŚ! DLACZEGO MI NIC NIE POWIEDZIAŁAŚ?!- usłyszałam krzyk.
-aaalee....
-ŻADNEGO ALE. POROZMAWIAMY JESZCZE JUTRO!

8.Straszna wiadomość....

Gdybym wiedziała co się stanie nigdy nie poszłabym na ten cholerny spacer.
-Panno Howedes mam dla Pani tragiczną wiadomość.-rzekł lekarz
-Co się dzieje?!Nie będę mogła już grać?!-przestraszyłam się.
-Owszem będzie panienka mogła grać.Ale chodzi o coś innego.Była panienka w ciąży i w skutek wypadku i odniesionych obrażeń straciła dziecko.Niestety nie udało nam się go uratować.-powiedział i wyszedł z sali.
Zrobiło mi się słabo...nie mogłam złapać tchu...kręciło mi się w głowie...moje oczy zaczęły być mokre od łez....
-Co K***a?!Jak to byłam w ciąży?!-łkałam
Zaczęłam krzyczeć ze złości.To była moja wina!!!...Wtem do sali wszedł przerażony Lewis.
-Jezu Blanca!!Co się stało?!-zapytał i próbował mnie uspokoić.
-To moja wina do cholery!!Gdybym nie poszła na ten spacer wszystko potoczyłoby się innaczej!-krzyczałam
-Ale co się stało?!
-Co się stało?!To się stało!!Rozumiesz ja..byłam..w ciąży!!Mieliśmy mieć dziecko!Ale przez ten wypadek ja straciłam!!-krzyczałam dalej płacząc.
-O k***a...ciii Blaneczko nie płacz..spokojnie..-przytulał mnie Lewis.-..kochanie spokojnie..wszystko się jakoś ułoży..-pocieszał mnie ale ja nie słuchałam bo zasnęłam w niego wtulona.
-Co się stało?!-pisnęła Laura pytając Lewisa.
-..Blanca..i ja..my..mieliśmy mieć dziecko ale w wyniku wypadku..ono..zmarło...-załamał się.
-CO PROSZĘ?!Niech ja tylko dorwę tego sukinsyna co to zrobił!Pożałuje że żyje na tym świecie!-natychmiast ożywił się Benni po czym zirytowany wyszedł.
-Ale jak to?..-Laura była w szoku.
-Normalnie..
-A domyślasz się kto mógł to zrobić?-pytał Timo
-Nie wiem.Ale się dowiem..-powiedział Lewis i również wyszedł ze szpitala.Laura i Timo podążyli za nim.Obudziłam się godzinę później ale nikogo już nie było.Zajęłam się oglądaniem moich ran których doznałam w czasie wypadku.
-No zajebiście noramlnie..-powiedziałam sama do siebie.
Tylko kto mi to zrobił?Kto mnie tak nienawidził??...
Tego nie wiedziałam..spuściłam gowę w dół i znowu zaczęłam płakać.Gdyby moja ,,kochana,, mama dowiedziała się co mi się stało,to kazałaby mi wracać do Dortmundu.Bezdyskusyjnie.
Nagle dostałam SmSa.
,,No ślicznoto,jeszcze Ci mało?,,-brzmiała wiadomość. 
,,Kim jesteś?!I czego chcesz?!,,-odpisałam przerażona ale odpowiedzi nie otrzymałam.Kilka minut później przyszedł do mnie z powrotem Lewis.
-Cześć skarbie-pocałował mnie-Jak się czujesz?
-Jak mam się czuć?Czuję się źle!Przeczytaj lepiej to..-powiedziałam i wręczyłam mu mój telefon.
-Od kogo?!
-Nie wiem.Nieznany numer.-rzekłam.
-Zaraz się dowiemy skąd wysłano..z Dortmundu...
-Nie mam pojęcia kto to mógł być-odpowiedziałam zrezygnowana.
-Pożałuje.Już ja się dowiem kto zabił naszego małego piłkarza..lub piłkarkę!!-powiedział,pożegnał się ze mną i wyszedł.
Roman..Roman...ale STOP!!!ON WYJECHAŁ WCZORAJ!!-pisnęłam.
Napisałam to Lewisowi ale nie odpisał....
Mój były byłby zdolny zrobić coś tak okrutnego?...
Wiedziałam że owszem byłby....

7.Mecz i....wypadek

-Aha zapomniałam Ci powiedzieć.Julian do mnie dzwonił.-powiedziała Laura która wróciła już do domu.

-Co?!Super,najpierw Cię rzuca a później chce do Ciebie wrócić jak ułożyłaś sobie życie z Timo.-rzekłam zażenowana jego zachowaniem.
-Nie myśl że do niego wrócę!-powiedziała.

-No mam nadzieję.A skąd miał Twój numer?
-Szkoda gadać.Podobno Sergio mu podał.Ale ja i tak wiem że zrobił to jego najlepszy przyjaciel Atsuto.
-Uchida?-zdziwiłam się.
-No.On by wszystko Julianowi powiedział.
-Co masz zamiar dalej z tym robić?-pytałam.
-Nie wiem.Nic.Julian to już przeszłość.Nie kocham już go.-stwierdziła.
-Jakby sie narzucał to od razu mów.A gdzie jest Timo?
-Na zakupy pojechał.Ja chciałam pojechać ale stanowczo odmówił bo powiedział że nie mogę się przemęczać.-stwierdziła
-I miał rację.

*Dwa tygodnie później*
Właśnie jechałam na stadion..na mecz z Borussią.Kibice tego Dortmundzkiego klubu wręcz mnie znienawidzili kiedy dowiedzieli się o moim transferze do Veltins.Odwiecznego wroga BvB.
W pierwszej połowie Borussia objęła prowadzenie,ale w drugiej połowie dzięki moim dwóm asystom i hat-tricku,ostatecznie wygrałyśmy 5-2.
-Kochanie gratulacje!-powiedział Lewis i mnie przytulił kiedy po meczu weszłam na trybuny.
-Omg.Dzięki!Nie wiedziałam że jesteśmy w stanie wygrać aż 5-2!-wrzasnęłam ale od razu straciłam humor.
-Blanca,skarbie co się stało?-zapytał
-Zobacz za siebie.
-Kto to?
-..to ten Roman.-powiedziałam cicho próbując unikać wzroku mojego byłego.
-A co on tu robi?!
-Właśnie nie wiem.Chodźmy stąd.-oznajmiłam
Po meczu pojechałam do domu.Opowiedziałam Laurze o tym że spotkałam Romana.
-Ojej!Mówił coś do Ciebie?-pytała ciekawa
-Nie nic.Ale chciał.Widziałam że jak zobaczył jak przytulam się do Lewisa,wpadł we wściekłość.-opowiadałam
-To się porobiło...
-Właśnie..trochę się go boję..A poza tym od kilku dni źle się czuję.-oznajmiłam-Idę na spacer.
Wyszłam z domu.Na spacer postanowiłam pójść do parku.Musiałam przemyśleć sobie kilka spraw.Spotkałam Klaasa którego już wypuścili i uznali go za niewinnego.
-Hej Klaas!-zawołałam
-O,Blanca.Dawno się nie widzieliśmy,co tam u Ciebie?
-Wszystko Ok.Ty lepiej opowiadaj jak się czujesz.
-Nawet dobrze...to była trauma!-żalił się.
-Jezu nawet nie mogę sobie tego wyobrazić.Dobra ja spadam do domu.Do zobaczenia!-pożegnałam się z nim
Ale kłopoty dopiero się zaczęły....
Przechodziłam przez ulicę na drugą stronę chodnika...nagle usłyszałam pisk opon...później mój krzyk.Poczułam ogromny ból w brzuchu,plecach i w boku.Zdążyłam tylko zauważyć że leżę na jezdni..później zobaczyłam tylko ciemność.
Obudziłam się w szpitalu.Chciałam wstać ale od razu poczułam przeszywający ból w plecach.Kątem oka zauważyłam zapłakaną Laurę w objęciach Timo,Benniego opierającego się o ścianę i wpatrującego się we mnie Lewisa.Do sali wszedł chirurg z tragiczną wiadomością......

6.Sczęśliwa wiadomość

-OMG,Laura po co krzyczysz?-zapytałam wchodząc do kuchni.
-Blanco Howedes gdzieś Ty była?!-wrzeszczała-nawet nie wiesz jak się martwiłam!
-Spokojnie Laura!Nic mi nie jest.
-Mogłaś chociaż zadzwonić że na noc nie wrócisz.
-Zostawiłam telefon w domu.Sory no.-rzekłam
-A gdzie byłaś?
-A czy to ważne?Poza tym to moja sprawa.-odburknęłam
-Phi,i tak wiem że byłaś u Lewisa.-prychnęła
-Jak wiesz to po co się pytasz?
-Tak dla upewnienia.
-Jasne-rzekłam i poszłam do mojego pokoju.Spakowałam rzeczy na trening i wyszłam z domu.Pamiętam że za 2 tygodnie mecz z Borussią...spotkam wtedy moje stare koleżanki z klubu..Czy powinnam wydać ich taktykę trenerowi Hubbowi Stevensovi?-myślałam-Tym sposobem na pewno wygramy.

Trening jak prawie zawsze miałyśmy z chłopakami.Okiwałam wszystkich po kolei i prawie każdy mój strzał na bramkę Timo był celny.Więc trening był całkiem spokojny.
-Blanca!-zawołał mnie Lewis po treningu.
-Nom?-odpowiedziałam wesoła
-No bo..jest sprawa...-zaczął-yy...Blanco Howedes czy nie..chciałabyś zostać..moją dziewczyną?-wykrztusił z siebie wreszcie piłkarz Schalke.

-Czy chcę!?Pewnie że tak!-powiedziałam i szczęśliwa go pocałowałam
-Na serio?Już myślałem że się nie zgodzisz..-uśmiechnął się.
-Ale się zgodziłam.To jest najważniejsze..-rzekłam i przytuliłam Lewisa po czym podbiegłam do trenera.Domyślałam się co ode mnie chce.Taktykę Borussi.Ja znałam ją najlepiej.
-Tak trenerze?

-Blanco.Tak jak już zapewne wiesz za niedługo mecz z Borussią Dortmund.Grałaś tam i wiesz jak grają.Czy może zdradziłabyś mi ich taktykę gry?-zapytał mnie trener Hubb.
-Jasne-rzekłam i zajęłam się opowiadaniem jak grają dziewczyny.
Po opowiedzeniu trener serdecznie mi podziękował i obiecał dać mnie w podstawowym składzie.Kiedy wracałam do domu zadzwonił do mnie Timo i powiedział że Laura jest w szpitalu.Przestraszyłam się i od razu do niej pojechałam.Okazało się że na szczęście tylko źle się poczuła.
-I jak z nią?-zapytałam zmartwionego bramkarza.
-Już jest lepiej.Idź z nią pogadaj.
-Jasne.-powiedziałam i weszłam do Laury.
-Ymm..Laura jak sie czujesz?-zapytałam
-Dzięki ju lepiej.Mam szczęśliwą wiadomość.Znam już płeć dziecka.To będzie dziewczynka.-powiedziała uradowana.
-Wow,gratulacje!-cieszyłam sie razem z nią.-A jak dacie małej na imię?
-Katrin.To był pomysł Timo i strasznie mi sie spodobał.

-Uu jak słodko.Rzeczywiście urocze.-stwierdziłam
-Ty lepiej opowiadaj co u Ciebie i Lewisa!-powiedziała
-No zajebiście no.Dzisiaj się mnie zapytał czy będę jego dziewczyną!-pisnęłam z radości.
-Wow na prawdę!?Zgodziłaś się?
-Jasne że tak!
-No no no za niedługo będziesz panią Holtby!-szczerzyła się Laura
-Oj Laura,nie przesadzaj.Pożyjemy zobaczymy jak to będzie-zaśmiałam się i opowiadałam przyjaciółce jak było na treningu.
Do domu wróciłam wieczorem.Od razu poszłam spać.Zdziwiło mnie to że Roman się nie odzywa.Ale to dobrze.Do czasu....

5.Problem

-To co dalej?-pytałam Lewisa chodząc po mieszkaniu.

-Nie mam pojęcia Blanco..
-Nie wierzę żeby Klaas mógł zrobić coś takiego.Znam go już trochę i wiem że ni byłby w stanie zabić Marikę!-pisnęłam przerażona
-Nie martw się.Mam nadzieję że wszystko się wyjaśni.No wiesz Klaas to mój przyjaciel i wiem jaki jest.-powiedział
-Nie nie nie..to dla mnie za dużo!-złapałam się za głowę-Jeszcze dręczą mnie myśli o Romanie..-powiedziałam siadając na kanapie w salonie
-Roman?-zdziwił się Lewis i usiadł obok mnie.
-Tak.Ostatnio dostałam od niego SmSa.Napisał że mnie kocha i że przeprasza.Nie wiem co o tym myśleć..-zastanawiałam się
-Chyba nie masz zamiaru do niego wrócić co?-zapytał z przerażeniem w głosie Lewis.
-Nie no coś Ty!-Zbyt mnie skrzywdził.-odpowiedziałam
-A napisał coś jeszcze?
-Tak...że mam do niego wrócić bo pożałuję.-zaczęłam płakać.Pierwszy raz od czasu przyjazdu naprawdę płakałam.
-Hej Blanca nie płacz...on Cię nie skrzywdzi.Bynajmniej nie ma prawa i podstaw do tego-powiedział Lewis i złapał mnie za ręce.
-Ale i tak się go boję...-nieco się uspokoiłam
-Jakby co to od razu mów ok?-zapytał
-Jasne...-odpowiedziałam i wtuliłam się w ramiona Lewisa.
Godzinę później kiedy poszedł na trening ja wybrałam się do Benniego.
-Hej bracie-rzekłam-Muszę z kimś pogadać.
-Oczywiście Blaneczko.Chodź i opowiadaj.Napijesz się może czegoś?-zapytał wchodząc do kuchni.
-Emm...herbaty.-odpowiedziałam zrezygnowana
-Dobra opowiadaj co Cię dręczy-powiedział stawiając przede mną kubek z herbatą i siadając obok mnie.
-No to zacznę od sprawy z Klaasem.Wiesz coś o tym?
-Tak..tego dnia był u mnie...graliśmy całą noc w Fifę.Kamilla może to potwierdzić.-rzekł
-Byłeś z tym na policji?!
-Byłem ale jeszcze idę za tydzień!Niestety na tak późny termin.-odpowiedział smutny.
-Biedny Klaasiu jak on tam wytrzyma..dtuga sprawa-Roman.
-O nie a ten czego znów od Ciebie chce?
-Napisał mi smsa.Że mnie kocha i że chce do mnie wrócić.-pisnęłam
-Po tym wszystkim co Ci zrobił ma czelność do Ciebie pisać?-zdziwił się Benni.
-Szkoda gadać.Nie wiem co o tym myśleć.
-Nie masz zamiaru do niego wrócić?!A poza tym to Lewis mówił mi że on się....UPS miałem nie mówić-powiedział Benni i przybrał minę niewiniątka.
-EKCHEM dokończ może!-byłam ciekawa
-Yyyy on mi mówił...że...od czasu..tej imprezki...sie w Tobie..zakochał.I to tak na serio.
-AHA.Fajnie wiedzieć.-byłam zdziwiona tym co mi powiedział.-No to już w sumie wszystko.
-Już idziesz?-lamentował mój brat.-Nie zostawiaj mnie samego!
-A Kamilla?-zapytałam
-Wyjechała na konferencję do Londynu.
-Sorka brat ale muszę spadać.Nie martw się odwiedzę Cię jeszcze.-rzekłam i szybkim krokiem zaczęłam iść do Lewisa,który już dawno wrócił z treningu.Wiedziałam że jak mu powiem o tym co powiedział mi Benni to się na niego obrazi ale trudno/
-Blanca?-uśmiechnął się widząc mnie.
-No ja.Musimy pogadać.-oznajmiłam
-Jasne.chodźmy do salonu.
-Dobra powiem wprost.Benni mi powiedział.
-...no tak,jemu nic nie można powiedzieć.
-Słuchaj ,ja...chyba czuję to samo co Ty-przyznałam
-Naprawdę?

-Chyba tak..nie chyba tylko napew..-nie dokończyłam bo zaczęliśmy się całować.Nawet nie pamiętam kiedy poszliśmy do łóżka...serce zaczęło mi bić coraz szybciej..mój oddech gwałtownie przyspieszył.Byłam na to gotowa.Chciałam tego samego co Lewis...
Rano obudziłam się wtulona w piłkarza Schalke.Zajęłam się wypatrywaniem moich ubrań,po czym poszłam do łazienki i szybko się przebrałam.A śpiącemu jeszcze Lewisowi zostawiłam na stole karteczkę.
,,Było zajebiście przez duże Z.Papatki,do zobaczenia na treningu. ;**,,-napisałam i po cichu wyszłam i zaczęłam kierować się w stronę domu gdzie czekała na mnie zdenerwowana Laura...

4.Dziwna wiadomość....

Dalej zastanawiało mnie to czego chciał ode mnie Hoger.Zaczęłam się go trochę bać,ale nie widziałam go od dnia w którym....się do mnie dobierał.To w sumie dobrze...Tego dnia Laura zachowywała się dziwnie.Nawet jak Timo był przy niej...to może przez ten incydent w lesie o którym jej opowiedziałam?
W każdym razie nie mogła się denerwować..
-Nie dziwi Cię nieobecność Mariki?-zapytała Timo.
-Hmm...rzeczywiście od dawna jej nie widziałem..Może wyjechała?
-Uprzedziłaby mnie i Blancę.Martwię się o nią.A jak jej się coś stało?-pytała Laura
-Na pewno jest cała i zdrowa.A Ty nie możesz się denerwować.Jesteś w ciąży.-przypomniał jej bramkarz.
-Może i masz rację...
W tym samym czasie w moim pokoju z Lewisem również rozmawialiśmy o zniknięciu Mariki...
-Słuchaj martwię się o nią.-powiedziałam
-Na pewno nic jej nie jest.
-Ale i tak się martwię...no nie,od paru minut dziwnie mi się przyglądasz..-stwierdziłam-Wiem wyglądam głupio w tej za dużej koszulce.
-Wyglądasz ślicznie-stwierdził piłkarz
-To o co Ci chodzi?-zapytałam uśmiechając się.
-Podobasz mi się Blanco.
-Aha....i..?
-I właśnie nie w...-nie dokończył bo zaczęliśmy się namiętnie całować..już mieliśmy się kochać ale do pokoju wbiegła rozchisteryzowana Laura.
-LAURA!!!Puka się do cholery!-krzyknęłam zapinając koszulkę.
-Przepraszam ale słuchajcie...Marika...-zaczęła
-Co Marika?-zdziwił się Lewis
-Ona..została zamordowana...!!-płakała Laura-Dzisiaj ją znaleźli w jej domu!Wiem bo Christian mi powiedział!
-CO?!-wrzasnęliśmy oboje
-Na jej ciele znaleźli ślady ran kłótych..jakby ktoś ją najpierw zgwałcił a potem dźgnął kilka razy nożem!-krzyczała
-Ale zastanawia mnie skąd Fuchs to wie...-zastanawiał się skrzydłowy Schalke.
-Właśnie..-dokończyłam
-Nie myślicie chyba że ona ma coś z tym wspólnego!Hej,znam go nie od dziś i wiem że nie byłby w stanie zrobić czegoś takiego!-rzekł Timo chodząc nerwowo po mieszkaniu.
-To już nie wiem kto mógł to zrobić-powiedziałam siadając obok Laury-Lauruś spokojnie,wszystko się na pewno wyjaśni.
-A jak nie?!
-Ta całą sytuacja z Hogerem...jeszcze teraz śmierć Mariki...to dla mnie za dużo!-powiedziałam i przytuliłam się do Lewisa-a Benni coś wie?
-Nie on też nie.Nikt nic nie wie.
-Teraz pozostaje nam tylko czekać na informacje od policji..-rzekłam-a to co zaczęliśmy dokończymy przy najbliższej okazji.-powiedziałam do piłkarza.
W nocy kompletnie nie mogłam zasnąć.Dręczyły mnie myśli o Marice i Hogerze..nagle przyszedł Sms...od Romana.
,,Blanca kochanie przepraszam Cię za to wszystko..z Lisą to była tylko przygoda..chwila słabości..wybacz mi..,,
Po otrzymaniu wiadomości przez kilka minut stałam jak wryta wpatrując się w telefon.
-Po tym wszystkim on ma czelność do mnie pisać?!-syknęłam
,,Jasne..chyba Cię pogięło!Skąd Ty w ogóle masz mój numer?-brzmiała-a moja odpowiedziedź.
Po chwili otrzymałam kolejną wiadomość.
,,Nie ważne skąd mam.Ważne że Cię kocham i chcę z Tobą być..i mam nadzieję że mi się nie sprzeciwisz bo pożałujesz..dobranoc skarbie.-odpisał mi mój były
-Co?!..nie mogłam w to uwierzyć-Skarbie?!
-Zasnęłam po trzecie w nocy.Nad rankiem obudził mnie telefon od Lewisa.
-Halo?
-Blanca..Klaas jest podejrzewany o zabójstwo Mariki..teraz go przesłuchują.
-Co?!-wrzasnęłam-Klaas?!
-Tak.
-Ok,już do Ciebie jadę.-rozłączyłam się.
Klaas?Ten miły chłopak?To nie mogła być prawda.....

3.Niespodzianka

-Timo?!-nie mogłam uwierzyć kto miał pocieszać moją przyjaciółkę.
-No to ja-odpowiedział bramkarz Schalke
-Lewis głupolu coś Ty znowu wymyślił?-zaczęłam się śmiać.
-Zobaczysz.Timo idziemy-postanowił chłopak i poszedł za mną do laury.Doszliśmy tam na 11.
-Laura..pozwól tu na chwilkę..-zawołałam przyjaciółkę.
-Co?-zapytała ale kiedy zobaczyła Niemieckiego bramkarza jej oczy błysnęły za szczęścia.
-Witaj Lauro-zaczął całkiem poważnie-Jestem Timo.
-Jestem Laura-szczerzyła się moja przyjaciółka
-To my zostawimy Was samych..-powiedziałam i z Lewisem poszliśmy do miasta.Chodziliśmy długo po różnych sklepach.Byłam ciekawa co tam u Laury...
Wróciliśmy wieczorem ale że było jeszcze lato na dworze o 19 było jeszcze jasno.
-No,no to nieźle.-powiedziałam wchodząc do domu.
-Co?Gdzie Laura i Timo?
-Nie ma ich gdzieś poszli...-powiedziałam-..o Laura!!Wróciłaś!Jak było?-zapytałam przyjaciółkę która właśnie wróciła do domu.
-Mmmm dobrze-odparła szczęśliwa
-Lewis dzięki za wszystko..Dzięki Tobie Laura jest HAPPY!!-powiedziałam obracając się do piłkarza.
-Blanca,nie ma za co.Przynajmniej nawet teraz Timo jest weselszy.Dobra ja spadam.To co?Do jutra na treningu?-uśmiechnął się.
-Jasne.I jeszcze raz dzięki-powiedziałam i dałam mu buziaka w policzek na pożegnanie.
Rano koniecznie chciałam się dowiedzieć od Laury gdzie jej tak spieszno..
-Laura a Ty gdzie?-zapytałam zdziwniona
-Ja?Emmmm do...Timo?
-A jednak Ci się spodobał-uśmiechnełam się.
-Noo...fajny jest.-odpowiedziała-Dobra ja już idę.Papa-pożegnała się ze mną

Dzisiaj był mój 13 trening od czasu przyjazdu.Dopiero tu w Gelsenkirchen odnalazłam przyjaciół.Ale kto by pomyślał że ja,taka cicha osóbka,znajdę tu szczęście...

2.Tajemnica

Rano obudziłam się dość późno.Bo o 11 a zazwyczaj wstaję o 9.Zdziwiła mnie nieobecność Laury..
-Ee tam zapewne jest u Juliana.-pomyślałam
Po śniadaniu postanowiłam wybrać się na spacer do pobliskiego lasu.Szłam sobie leśnymi ścieżkami aż spotkałam Marco Hogera.
Tego samego co wczoraj próbował do mnie zagadać.No cóż,musiałam obok niego przejść...
-Siema Blanco-powiedział Marco.
-O nie.Marco.Czego Ty ode mnie chcesz?
-Podobasz mi się.Ale widziałem że byłaś wczoraj bardziej zainteresowana Lewisem.On na taką ślicznotkę jak Ty nie zasługuje.Uwierz mi.
-A pozwolisz że to ja będę wybierała z kim się chcę spotykać?-odpowiedziałam złośliwie
-Jasne.Ja tylko uprzedzam.
-A na pewno nie będę się spotykać z Tobą!
-Zobaczymy-powiedział i podszedł do mnie.Szybko odsunęłam się do tyłu ale za mną na moje nieszczęście było drzewo.Oparłam się o nie plecami i odwróciłam głowę w bok.

-Zostaw mnie Hoger!!-wrzeszczałam
-Zamknij się bo jeszcze ktoś usłyszy!!-usłyszałam w odpowiedzi.Zaczął rozpinać moją koszulkę.

-Marco psycholu zostaw ją!-usłyszałam Lewisa
-Nie mam zamiaru!-powiedział Hoger,złapał mnie za rękę i z całej siły popchnął mnie aż upadłam na ziemię.Usłyszałam tylko swój krzyk..później zemdlałam.Obudziłam się kilka minut później.
-G-gdzie ja jestem?-zapytałam
-Blanca!Ty żyjesz!Jesteś w lesie.
-Żyję,żyję.W lesie?
-Tak,był tu też Hoger..on się do Ciebie dobierał..
-A tak,pamiętam-powiedziałam i wstałam z ziemi.
-Nic Ci nie jest?-zapytał troskliwie Lewis.
-Nie,nie.Już jest ok.-odpowiedziałam-A gdzie jest Marco?
-Uciekł.Ale ja juz dopilnuję żeby tego pożałował..
Po tym całym dziwnym zajściu Lewis odprowadził mnie do domu.Laura już wróciła...ale płakała.
-Lauruś co się dzieje?-zapytałam
-Ja..Julian...-nie mogła wykrztusić z siebie słowa
-Co Julian?!
-Ja...ja..jestem w nim w ciąży!-krzyknęła-A jak się o tym dowiedział to ze mną zerwał!!-łkała
-CO?!W CIĄŻY?!KOBIETO ZNASZ GO DOPIERO OD DWÓCH TYGODNI A TY JUŻ ZDĄŻYŁAŚ ZAJŚĆ W CIĄŻĘ?!-nie mogłam uwierzyć w to co słyszę...Zadzwoniłam do Lewisa.
-Hej.
-Witaj,już tęsknisz?-zażartował
-Chciałbyś.Nie chodzi o to.Laura wróciła-powiedziałam
-No to dobrze!-usłyszałam w odpowiedzi
-Jest w ciąży z Draxlerem.-szepnełam
-....CO?!-nie mógł w to wszystko uwierzyć Lewis.
-Właśnie to!Znają się od kilkunastu dni a tu takie coś!
-Jezu nigdy bym się po Julianie tego nie spodziewał!To raczej typ spokojnego i nieszukającego kłopotów chłopaka..
-Pozory mylą..-odpowiedziałam
-Mam pomysł kto może ją pocieszyć.Jutro pod stadionem o 10-rozłączył się.

1.Przyjazd

-Dobra,dobra zamknij się już!-w myślach prosiłam żeby Laura wreszcie przestała gadać.Mam na imię Blanca i razem z moją przyjaciółką zostałyśmy nowymi piłkarkami Veltins Gelsenkirchen.
Przyjechałyśmy tu dopiero dwa tygodnie temu a już zdążyłyśmy się z wszystkimi zaprzyjaźnić...
-Blanco Howedes uśmiechnij się!Zaczynamy nowe życie!-cieszyła się Laura.
-Nie mam się z czego cieszyć..a nie przepraszam jednak mam.Wreszcie spotkałam mojego brata Benniego.-odburknęłam
-No tak,tak!Słuchaj może wybrałybyśmy się na imprezkę u Klaasa?-zaproponowała.
-Nie lubię imprez ale dla Ciebie pójdę.-nawet się uśmiechnęłam
-Aaaa!Jak super!W co się ubieramy?Sukienki?Szpilki?Krótkie spódniczki?-nie dawała mi spokoju Laura
-STOP!!Kochana nie założę żadnej z tych rzeczy!Założę koszulkę z Schalke,czarne rurki i czarne trampki.
-Co?!-nie mogła uwierzyć Laura
-To!Nie chcę wyglądać jak jakaś niunia
-Phi,ubieraj się jak chcesz.-prychnęła moja przyjaciółka.Parę sekund później przyszedł SmS od Benniego..
,,Blaneczko,idziesz na imprezkę u Klaasa?Przy okazji poznałabyś moich kumpli..,,
OMG.Ten to jak zwykle ma pomysły..-myślałam
,,Benniusiu oczywiście że idę.Kumpli powiadasz..-brzmiała moja odpowiedź.Po chwili usłyszałam rozmowę Laury.Nie żebym podsłuchiwała czy coś ale głośno mówiła..
-Co?Czyżby Laurusia kręciła z ...Draxlerem?OMG.Żenada.Tak Julianku?!Jezu znają się dopiero kilkanaście dni!-szeptałam
Wolałam dalej nie słuchać ich rozmowy.Usiadłam w salonie i zajęłam się graniem w Fifę 13.Było to moje ulubione zajęcie od czasu kiedy..kiedy dowiedziałam się że Roman od dłuższego czasu mnie zdradza.Nie przejęłam się tym zbytnio ale nie ukrywam że smutek pozostał.Ale Roman to już przeszłość.Skupmy się na teraźniejszości.Impreza była na 20.Ale z Laurą dotarłyśmy tam na 19.
-Hej jestem Blanca,a to Laura-rzekłam wskazując na przyjaciółkę.
-Siema Siema,ja jestem Klaas.-powiedział i zniknął w kuchni.Weszłyśmy niepewnie a Laura od razu zajęła si wypatrywaniem Juliana i jego kumpli.
Ja stanęłam pod ścianą i w myślach modliłam się żeby ta impreza szybko się skończyła.Po chwili przyszedł Benni.
-Witaj Blaneczko!-przywitał się ze mną
-Grr!Nie mów tak do mnie Benniusiu!
-Dobra,dobra spokojnie.Chciałem Ci kogoś przedstawić.
-Mam się bać?-zażartowałam
-Niee!..to jest najcudowniejsza dziewczyna na świecie-moja młodsza siostra Blanca-powiedział do wysokiego blondyna
-Benni,nie przesadzaj..
-Nie przesadzam.Blanco,to jest mój najlepszy przyjaciel Lewis.
-Hej jestem Blanca.Jestem siostrą tego wariata i nową piłkarką Veltins Gelenkirchen.-przedstawiłam się.
-Cześć Blanco.Jestem Lewis,przyjaciel twojego brata-uśmiechnął się.
-Miło mi Cię poznać-powiedziałam
-Mi Ciebie również.-usłyszałąm w odpowiedzi.
-Benni a co u Cie..-nie dokończyłam bo zauważyłam że gdzieś go wcięło.
-Może wyjdziemy na dwór?-zaproponowałam bo zrobiło mi się duszno.
-Jasne a co źle się czujesz? -zmartwił się Lewis.
-Duszno mi.Nie przywykłam do imprez.
-Hmm to gdzie wceśniej grałaś?
-W Borussi Dortmund..-odpowiedziałam kiedy już siedzieliśmy na schodach przed domem.
-Ale nie mogłam grać w klubie z kimś kto mnie skrzywdził-szepnęłam-I dlatego ucieszyła się na propozycję przejścia do Veltins.
-A kto Ci to zrobił?
-Długa historia.Nie będę Cię zanudzać.
-Opowiadaj.Mamy czas-uśmiechnął się  do mnie skrzydłowy Schalke
-Ok..no to w BvB był taki Roman.Był moim chłopakiem..i on mnie zdradzał na prawo i lewo.Zerwałam z nim od razu jak się o tym dowiedziałam.Więc wiesz..nie jestem typem dziewczyny która rozpacza po rozstaniu.Było mi cholernie smutno,ale minęło-opowiadałam
-Jesteś niesamowita!Dziewczyny raczej rozpaczają po zerwaniu a Ty się tym nie przejęłaś!-Lewis był mną zachwycony
-Ostrzegałam że jestem dziwna.
-Nie mów tak.Nie jesteś.
-Ja wiem swoje,ale dzięki :) -odpowiedziałam
-A twój ulubiony klub?-zapytał usmiechając się
-Hmmm......
-FSV Mainz 05!-krzyknęliśmy oboje równocześnie
W sumie gadaliśmy przez całą imprezkę.Dziwne że nikogo nie zdziwiło to że nas nie ma.Wymieniliśmy się numerami telefonu i jeszcze przez chwilkę opowiadaliśmy o sobie..aż impreza dobiegła końca...